Het Centrum heeft in 2004 het verzoek gekregen de zorg op zich te nemen van kinderen uit gezinnen, waarin door de rechter de ouderlijke macht is ontnomen. Het zijn slachtoffertjes van totale verwaarlozing, mishandeling en zelfs seksueel misbruik. Deze kinderen, 42 in totaal, verblijven dag en nacht op het Centrum. In het begin zijn ze tegen de draad in, opstandig, maar door goede begeleiding met veel liefde en geduld is het een ware en hechte groep geworden.
Omdat deze jongeren een opvang voor de dag én de nacht nodig hebben, was het noodzakelijk speciale voorzieningen te treffen. Er is aparte (bege)leiding aangetrokken, die bevoegd en tegelijk gedreven is om dit moeilijke werk met enthousiasme te doen. In samenwerking met het gemeentebestuur, is het Centrum erin geslaagd mensen te vinden, die aan beide voorwaarden voldoen. Daarnaast is bij de gemeente aangegeven, dat er een nieuw gebouw op het Centrum moest komen, speciaal voor deze 24‐uurs opvang, omdat anders de reguliere begeleiding van de kinderen op het Centrum in het gedrang zou komen. Met steun van enkele grote firma’s en de hulp van goede gevers uit Nederland is een nieuw tehuis gebouwd (nr. 27 op de luchtfoto / plattegrond ). Uitsluitend voor deze kinderen. In aanwezigheid van autoriteiten, is in maart 2006 het S.O.S.‐tehuis feestelijk geopend.
Het tehuis heeft de nodige faciliteiten: een keuken, speel‐ annex eetzaal en bad‐ annex verschoonkamer.
Tenslotte volgt een briefje van een meisje van 11 jaar, Veronica, dat gedurende twee jaar deel uitmaakte van deze groep, of liever gezegd het gezin, maar met toestemming van de rechter mocht terugkeren naar huis, samen met haar twee zusjes. Van de ene kant was ze verdrietig, om afscheid te moeten nemen, maar van de andere kant gelukkig, 
omdat ze weer deel mocht uitmaken van het eigen gezin. Niets kan de eigen vader en moeder vervangen, vooral als deze na verandering van hun gedrag en met meer verantwoordelijkheid hun kinderen weer in het gezin kunnen opnemen. Dit komt overeen met de doelstelling van het Bestuur, zoveel mogelijk adoptie te voorkomen, indien er mogelijkheid bestaat van hereniging in gezinsverband. Zij schrijft aldus:
“Toen wij twee jaar geleden kwamen wonen in het opvangtehuis, waren wij zeer verdrietig, ik evenals ook mijn zusjes Sileide en Paula. Wij zagen onze moeder slechts op bezoekuren aan het eind van de week, zo nu en dan, en wij kenden niemand van het tehuis, ieder was vreemd voor ons. Maar al spoedig maakten we vriendschap met allen, werden we zeer goed opgevangen door de leidsters en ontdekten we, dat het tehuis een geweldig huis is om er te wonen.
Ik houd van alle leidsters en andere kinderen, verschillenden van hen van mijn leeftijd, maar de plaats, waar ik me echt thuis voelde, was op mijn slaapkamer, waar ik met mijn vriendinnen veel sprak en moest lachen, totdat we in slaap vielen. Overdag heb ik heel veel geleerd en nam ik deel aan veel activiteiten. Ruzie heb ik vrijwel nooit gemaakt, en ik mocht altijd mee, als er reisjes werden georganiseerd.
Ik nam deel aan dansen, ballet, fanfare, handwerk, wat vast ten goede komt aan mijn verdere toekomst. Wat ik ook geweldig vond, is dat de leidsters me steeds vroegen om te helpen in de keuken en met het schoonhouden van het huis. Ah, ik mocht ook bij de kleintjes de luiers omdoen. Ik had het erg naar mijn zin, ook mijn zusjes en wij drieën zullen veel heimwee gaan voelen bij ons vertrek, naar ons huis, naar onze pater, naar al onze leidsters en vriendjes, maar ik ben toch wel erg blij, terug te mogen keren naar huis en te wonen bij vader en moeder en een paar kleine broertjes. Heimwee, maar ook heel veel dank.
Kusjes van Veronica, Paula en Sileide.”